Zien gemeenteleden mensen met een handicap staan?

Onze samenleving bewaart vaak afstand tot de grote groep personen die chronisch ziek is of met een handicap te kampen heeft. Deze houding heeft veelal met onkunde of onbegrip te maken, schrijft P. Maasland.

Hoe reageren wij als christenen op onze chronisch zieke of gehandicapte medemens?

Vanuit de kerk wordt er aandacht geschonken aan chronisch zieken en gehandicapten. Er zijn aangepaste kerkdiensten. Dovenpastoraat is hier een vorm van. Er worden aangepaste catechisatielessen gegeven. Er zijn aangepaste vakantiemogelijkheden, soms met steun van de diaconie. Vereniging ‘Op weg met de ander’ doet veel voor deze doelgroep.

Maar dit betekent niet dat kerkleden gevrijwaard worden om hun gaven en talenten voor deze groep in te zetten. Het gevaar is groot dat genoemde activiteiten beschouwd worden als een soort uitvlucht om het aan anderen over te laten. Wanneer er mensen met een chronische ziekte of handicap naast ons in de kerkbank zitten, maken wij dan een praatje met hen?

Aandacht

Elke dag schijnt de zon, maar ik zie de zon niet meer, er is een wolk voor geschoven. Als ik naar de Bijbel luister (bijbellezen kan ik niet meer als blinde) dan word ik geraakt door het feit dat de Bijbel zoveel aandacht heeft voor gehandicapten.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 27 juli 2017.