Waar zijn onze doden?

Onze doden, ze waren bij ons en van ons maar zijn nu gestorven. En begraven - als dat ten minste mogelijk was. Waar verkeren ze nu? De Bijbel zegt daar het een en ander over, schrijft ds. A. de Lange.

Eenmaal leven we. En eenmaal sterven we. Dan keert het lichaam terug tot stof. Dan is er een begrafenis. Het graf is er voor Abraham, voor Jakob, voor David, voor Elisa. Het is er zelfs voor Jezus. Daar houdt het voor het oog op, maar niet voor het bijbelse geloof. Dat weet dat het lichaam wel gedood kan worden, maar de ziel niet (Matt.10:28). Het geloof weet van een doorgaand bestaan, door de dood heen.

Het Oude Testament is summier over wat na de dood gebeurt. Toch spreekt het duidelijk van de verwachting van de gelovige dat God hem na de dood zal opnemen (Ps.49:16). Zelfs in heerlijkheid (Ps.73:24). Job spreekt in geloof uit dat God over zijn stof zal opstaan en dat hij uit zijn vlees God aanschouwen zal (19:25-27). Ook Jesaja heeft het over het opstaan van het dode lichaam (26:19).

Het Nieuwe Testament spreekt er duidelijk en met ronde woorden over. Jezus belooft toekomst over de dood heen: ‘Ik ben de opstanding en het leven; die in Mij gelooft zal leven, al ware hij ook gestorven’ (Joh.11:25). Paulus spreekt uit dat hij zijn sterven als winst ziet, omdat hij dan met Christus zal zijn.