Israël is voor veel mensen vandaag niet een onderwerp waar je de populariteitsprijs mee kunt winnen. Waarom zei ik dan toch ‘ja’, toen ik werd gevraagd als voorzitter van de stichting Vrienden van Synagoge Amersfoort?
Voor mij lag deze weg lange tijd niet voor de hand. Ik ben opgegroeid met de vervangingstheologie en Israël was niet zo relevant. Dat dacht ik tenminste. Toen ik na de middelbare school een klein jaar in Nes Ammim in Israël woonde en tijdens een weekend in Jeruzalem verbleef, veranderde dat beeld drastisch.
Op een nazomerse vrijdagmiddag zat ik op een bankje dat uitkeek op de (toen nog) verwoeste Hurva-synagoge in het Joodse deel van de oude stad. Voor mijn ogen zag ik een vredig tafereel: jonge moeders met kinderwagens. Kleine jongens voetbalden en op andere bankjes rond het plein zaten senioren met een stok, omdat ze niet meer zo goed ter been waren. Plotseling trof het mij: Ik zie hier Zacharia 8 voor mijn ogen werkelijkheid worden. God heeft Zijn volk niet verstoten. Gods beloften zijn nog altijd geldig. Voor mij vormt deze ontdekking in Jeruzalem een van de grondtonen in mijn leven.
"*" geeft vereiste velden aan