Voor altijd vermist

Dat mensen zoek raken komt voor. De afgelopen weken is gezocht naar Ruben (9) en Julian (7). Wat een vragen en verdriet gaan hiermee gepaard, schrijft ds. J. Belder.

Iemand keert niet terug van zee of van een vakantietrip, van een wandeling of aan het eind van een school- of werkdag. Er wordt nooit meer iets van hem of haar vernomen. Zelfs het lichaam blijft spoorloos. Nabestaanden worden jarenlang geslingerd tussen hoop en vrees. Aangrijpend is de vermissing van een dierbare, van een vriend of bloedverwant.

In een artikel in NRC Handelsblad van 23 februari vertelt een vader wat het verlies van zijn zoon met hem deed en doet. De jongen kwam tijdens een vakantie om het leven door verdrinking. Zijn lichaam werd niet teruggevonden. Het is zoek.

Al lezend gingen mijn gedachten heen naar al die mensen die eenzelfde ervaring hebben. Vissersfamilies langs de kust: in Katwijk, Urk, Arnemuiden, Stellendam. De eerste twee plaatsen hebben hun visserijmonument, waar de nagedachtenis van ‘hen die op zee bleven’ bewaard wordt. Recent sloeg zo’n ramp opnieuw toe. Vissers uit Arnemuiden en Ouddorp kwamen om op zee. Zij gelden sindsdien als vermist.

Ook de bewoners van het rivierenland weten van zulke traumatische gebeurtenissen. De rivier ‘slokt’ een zwemmer op die zich te ver in het water waagt. Ook hij geeft niet altijd terug wat hij nam. Soms verdwijnt iemand tijdens zijn vakantie. Sporadisch – gelukkig maar! – lezen we ervan. Niettemin gebeurt het. Een vader die niet terugkeert van een bergwandeling. Een zoon van wie nooit meer iets wordt vernomen.