Vluchteling in de regio
Als het over vluchtelingen gaat, horen we het steeds: zorg voor betere opvang in de regio. Maar hoe is die opvang eigenlijk? Ds. P. Vroegindeweij ging mee met een korte predikantenreis van Open Doors naar Noord-Irak.
Een ongekende stroom vluchtelingen uit het Midden-Oosten baant haar weg naar Europa. Uit welke situatie komen zij vandaan? Wat zijn de omstandigheden van onze broeders en zusters, die een kleine en kwetsbare minderheid vormen? Hoe kunnen we naast hen staan en wat kunnen we van hen leren? Nu ik terug ben in Nederland, ben ik een aantal illusies armer en een aantal pijnlijke en hoopvolle ervaringen rijker.
Als tijdens het laatste uur van de heenvlucht de bewolking verdwijnt, wordt de woestijn zichtbaar. Ik zie weinig water en hoge bergen. Het is vooral geel. Vijf dagen zal dat de overheersende kleur zijn.
In het deel van de stad waar we verblijven, is daar overigens weinig van te zien. Ons hotel is van alle gemakken voorzien. Er heerst een gezellige (mannen)drukte op straat en er is heerlijk en overvloedig eten. Elke dag staat dit opnieuw in een vreemd contrast met de vluchtelingenkampen die we bezoeken.
De algemene rustdag in Irak is vrijdag. Zondag is een werkdag. We wonen er geen gewone kerkdienst bij, wel bezoeken we twee kerken. De eerste is een eeuwenoude kerk op het terrein van het klooster in Al-Qosh, de geboorteplaats van de profeet Nahum (1:1).
We treffen er bezorgde voorgangers aan. De mokerslagen van Al-Qaida en IS op de oude boom (de christelijke kerk in Irak) raken hen diep. Ze zien uit naar internationale bescherming. Tegelijk hebben ze een dringende waarschuwing voor ons: <i>Keep your faith strong<p>, blijf sterk in uw geloof. ‘We ervaren hoe nodig het is om het van God alleen te verwachten, omdat we niets anders hebben.’ Dit is een van de dingen die als refrein deze dagen door de verhalen heen klinkt.
Als afsluiting van het bezoek gaan we de kerk in. De ‘dienst’ duurt vijf minuten en kent twee onderdelen. Eerst zingt pastor Joseph de laatste verzen van Psalm 25. Die gaan over de dodelijke haat van talrijke vijanden. Vurig klinkt het gebed om bewaring en redding, om trouw en oprechtheid, om verlossing uit al de benauwdheden. Zulke woorden krijgen in deze omgeving een diepe klank.
Vervolgens geeft de pastor een getuigenis met betrekking tot IS. ‘God roept ons om de volken tot discipelen te maken door hen te dopen. Als dat niet kan door water en Geest, laat het dan maar zijn door ons bloed. Dat is altijd de weg van de kerk geweest.’ Onthutst kijken we elkaar aan: begrijpen we het goed? Ja, dat zei hij.
Lees de volledige tekst in De Waarheidsvriend van 27 november 2015.