Separerende prediking

Een bijbelse verkondiging separeert. Dit laatste woord komt uit het Frans en betekent: scheiden of van elkaar scheiden. Het houdt in dat de voorganger al prekend onderscheid maakt tussen zijn hoorders. Maar hoe, vraagt dr. C.A. van der Sluijs zich af.

De profeet Ezechiël kreeg als een getrouwe wachter de opdracht tegen de rechtvaardige te zeggen dat het hem wel zou gaan en tegen de goddeloze dat het hem kwalijk zou gaan (Ezech.33). Ook de prediking van Jezus werkte onderscheidend en zelfs scheidend. Ik denk aan Paulus’ woorden op de Areopagus (Hand.17). In een van zijn brieven noemt hij de prediking zelfs een reuk des doods ten dode en een reuk des levens ten leven (2 Kor.2:16).

Separerende prediking is dus per definitie bijbels. Omgekeerd is prediking die niet separeert onbijbels en daarmee onverantwoord. Het is de vraag of separerende prediking die uitdrukkelijk zo genoemd wil worden in de christelijke en gereformeerde traditie vooral eigen is aan de Nadere Reformatie en minder aan de Vroege Kerk en de Reformatie. Maar ik vermoed dat de schijn van het tegendeel ons dan parten speelt.

Als we naar Augustinus’ prediking kijken, dan zien we dat hij in lijn met de Vroege Kerk voortdurend benadrukt dat de bediening van het Woord van God reinigt en geneest. Door haar worden wij tot kinderen van God verwekt. God Zelf is aanwezig in het gepredikte Woord. Hij staat erin en erachter en doet zo Zijn Woord uitgaan. Zodoende gaat het in de bediening der verzoening om geladen woorden.