column

Prioriteiten

Deze keer ben ik op weg voor een bezoekje bij mensen thuis. Het is even zoeken. Een prachtige weg brengt mij op de plek van bestemming.

Op een schitterend plekje in het bos, grenzend aan een uitgestrekt heidelandschap, bevindt zich een keurig huis dat bewoond wordt door een echtpaar op leeftijd. Ze vertellen mij dat ze hier altijd gewoond hebben, ‘mooi en heel vrij en soms zien we hier de edelherten grazen’. Ze wijzen naar de bosrand, waar we samen op uitkijken.

We raken in gesprek. Zij willen zich goed laten informeren over het wonen in een zorgappartement. Want ja, als je ouder wordt, moet je toch je maatregelen treffen. Ze stellen allerlei vragen: Hoe is de procedure? Wat zijn de kosten om te huren? En als het echt nodig is, hoe lang moet je dan nog wachten? En als je nu niet boven wilt wonen, mag je dan afzeggen? Ik probeer zo goed mogelijk het een en ander uit te leggen.

Aan het einde van het gesprek geven zij beiden aan dat ze eigenlijk zo lang mogelijk op hun mooie plekje willen blijven wonen. ‘Misschien is een zorgwoning helemaal niet nodig’, zeggen ze hoopvol. Nu het allemaal wat concreter wordt, blijkt het toch een moeilijke beslissing te zijn.

Opeens kijkt de vrouw mij doordringend aan en zegt: ‘Nu zijn we hier zo druk mee bezig en we hebben er samen al zo veel en zo vaak over gepraat. Wat is een mens toch dom.’ Ik vraag haar wat ze bedoelt. Ze antwoordt: ‘Er is eigenlijk maar één zaak waar je op deze aarde zeker van bent. En dat is dat je eens deze wereld moet verlaten. We zijn onderweg naar een andere bestemming. Daarover praat je eigenlijk zo weinig, terwijl dat het meest belangrijke is in het leven.’

Het gesprek neemt een andere wending. Nu gaat het niet meer over een zorgwoning, maar over de toekomst, die ons wacht. De Bijbel gaat open en de woorden uit het Johannesevangelie klinken: ‘Ik ga heen om u plaats te bereiden.’

Misschien goed om ons prioriteitenlijstje nog eens kritisch te bekijken.

Cokky de Visser