Homs, in Syrië, is in de burgeroorlog zwaar belegerd geweest en dat is echt overal te zien. Hele wijken zijn weggevaagd en bijna nergens vindt nog herbouw plaats. Je ziet vooral veel triestheid en menselijke ellende. Toch zijn gemeenten niet zonder hoop. Ds. Ibrahim: ‘Christus is onze Held.’
Sinds 2019 was het niet meer gelukt om een visum voor Syrië te krijgen en ook nu was het weer spannend of het visum zou worden afgegeven. Na een paar goed bestede dagen met onze werkers en partners in Beirut (Libanon) kwam een aantal weken geleden dan toch het verlossende telefoontje: het visum is er!
Zo kon ik de volgende morgen vroeg, samen met mijn Franse collega uit Straatsburg, de grens over om onze Syrische broeders en zusters op te zoeken, hen te bemoedigen en met en voor hen te bidden. We gingen ook om te horen en te zien hoe het met hen gaat en wat het betekent om kerk te zijn in een land dat letterlijk in puin ligt, een land waaruit miljoenen mensen reeds gevlucht zijn en waar de meeste achterblijvers ook vertrekken, als ze de kans krijgen.
Blijf bidden
In Homs is de kleine presbyteriaanse gemeente van ds. Adon actief. Hij is nog jong en staat in zijn eerste gemeente. ‘Ik weet me hier geroepen en de kerk is de enige die nog hoop kan bieden aan de mensen’, zo zegt hij. Met een klein en toegewijd team wil hij er zijn voor de mensen om vanuit het Evangelie troost en perspectief te bieden.
Met geld van Draagt Elkanders Lasten (RD-actie) worden christenen en moslims geholpen met medicijnen en wordt een financiële bijdrage verstrekt voor een medische behandeling. Dr. Abir, een betrokken, vrouwelijke, christelijke arts, coördineert dit werk met de treffende naam Presbyterian Healing Hand.
Het is ontroerend om te ervaren hoe deze broeders en zusters ons bezoek waarderen. Ze zijn er dankbaar voor dat we niet alleen maar geld sturen, maar dat we hen komen opzoeken en echt naar hen luisteren en tijd voor hen nemen. ‘Jullie komst betekent ontzettend veel voor ons en geeft ons nieuwe moed en motivatie om door te gaan’, zeggen ze, als we na samen gebeden te hebben afscheid van hen nemen. ‘Breng onze dank over aan de broeders en zusters in Nederland en blijf vooral voor ons bidden.’
Zelf bemoedigd door deze ontmoeting, rijden we richting Aleppo en onderweg zien we opnieuw overal verwoesting en vernieling. Hoe houd je hier in vredesnaam de hoop levend?
"*" geeft vereiste velden aan