column

Muursalto

‘Wilt u misschien helpen?’ Het is activiteitenweek op school en dat betekent dat ik veelvuldig buiten mijn vertrouwde geschiedenislokaal mag opereren.

Dit keer ben ik ingedeeld in de gymzaal, terrein waar ik nooit hoge ogen heb gegooid. Ik lees liever boeken en mijn leerlingen weten dat. Mijn bijdrage is gelukkig beperkt tot organisatorische hand-en-span-diensten. Collega’s bewegingsonderwijs bieden workshops van diverse sporten aan en staan garant voor een veilige leeromgeving.

‘Dan moet u wel goed knijpen hoor, want zij deed dat niet en toen viel ik,’ vervolgt een van de leerlingen. Langzaam dringt het besef door dat de leerling van zins is tegen de muur op te lopen om vervolgens een achterwaartse salto te maken. Als twee mensen haar armen stevig vasthouden zal ze deze sprong zonder kleerscheuren tot een goed einde brengen.

Groepjes leerlingen rouleren langs alle onderdelen. De volgende groep ontvangt instructie van de docent. Hij zoekt een vrijwilliger om de eerste salto te maken, maar niemand van de leerlingen durft. Al dan niet op een afgesproken teken staren ze hun geschiedenisdocent aan. ‘Zou u het misschien voor kunnen doen? U heeft net ook al geholpen, dus u weet ook hoe het werkt.’ 

Wanneer ik aarzelend toestem, lanceren ze hun laatste vraag. ‘Mogen we ook filmen?’ De gymdocent en een fanatieke leerlinge staan klaar om me in de salto te hijsen. Er is geen weg terug. Bij de eerste poging blijkt de leerlinge te bezwijken onder mijn massa. De meest potige jongeman neemt haar plaats in en wonderwel weet hij mij samen met de gymdocent tot een heuse muursalto te bewegen. De jeugd joelt en applaudisseert als ik weer veilig op twee voeten land.

‘Heeft u spierpijn meneer?’ De volgende dag ontvang ik dezelfde leerlingen weer in mijn geschiedenislokaal. ‘En mogen we het filmpje zien?’ ‘Eerst paragraaf 3.4 voor je nemen graag’, glimlach ik. De aandacht bij de instructie is uiteraard nog beter dan ooit te voren. Vervolgens lachen we samen om mijn houterige salto’s.

Arjan Baarssen