Moeders van het verbond

Na de dienst op zondagmorgen staat om de hoek van de kerk een moeder. Alleen. Ze is geraakt. In haar ogen blinken tranen. ‘Niet een van mijn kinderen gaat nog naar de kerk.’

Wie kan het verdriet peilen van een moeder van wie de kinderen het geloof vaarwel hebben gezegd?

‘Ik werd zo gegrepen, door wat u aanhaalde in de preek. Moeders die bij elkaar komen om te bidden voor hun kinderen. Dat zij volharden in het gebed en elkaar bemoedigen en troosten en in gezamenlijkheid pleiten op de beloften van God. Dat ze bidden voor hun kinderen met wie zij ooit bij de doopvont stonden. De plaats waar God Zijn naam schreef op het leven van hun kinderen. God, Die beloofde ook de God van hun kinderen te willen zijn’, vertrouwt een verdrietige moeder de predikant toe. Zij is niet de enige.

Opgroeien

Moeders. Zij gaan hun kinderen voor in de dienst aan de Heere. In de kinderjaren worden ze vertroost door wat ze uit de kindermond horen. Zij zijn verwonderd en dankbaar.

Naarmate de kinderen ouder worden, verandert dit. Het begint moeizaam te worden. Kinderen gaan anders denken. Soms onder invloed van vrienden, soms door hun studie. De zorgen van de moeders nemen toe. De vraag wordt indringender: ‘Hoe breng ik mijn kind bij het kruis?’ Het gebed intensiveert.

Vragen

De ene na de andere vraag dringt zich op: ‘Wat doe ik verkeerd? Straal ik Gods trouw en genade voldoende uit? Zie ik de worsteling en de vragen bij mijn kind? Heb ik de geloofscrisis onderkend toen mijn kind niet begreep waarom wij naar de kerk gaan? Heb ik wel verteld hoe God, de God van mijn doop, mij bij de hand nam? Heb ik genoeg laten zien wie God is in mijn leven?’

Wat voel je je dan eenzaam als moeder. Met anderen over de worsteling over jouw kind praten voelt soms als verraad. Daar is je kind te kostbaar voor. Nee, bij het kruis moeten we zijn. ‘Heere, U laat niet varen het werk dat Uw hand begon’, ‘o Levensbron, wil bijstand zenden.’

Gezamenlijk gebed

De reden om een kleine kring van ‘moeders van het verbond’ te vormen, was omdat er moeders waren die niet opgaven. Zij werden bemoedigd doordat op het gebed een kind door de Heere was teruggebracht.

Vier jaar geleden is de eerste kring opgestart. Nu zijn er in de gemeente twee gebedskringen. Als eerste is afgesproken een geheimhoudingsverklaring te ondertekenen, om het onderlinge vertrouwen en het gevoel van veiligheid te waarborgen. We openen de avond met schriftlezing en gebed, die om de beurt door de deelnemers worden verzorgd. Deze voorbereiding bemoedigt en wat ontvangen wordt, mag gedeeld worden met andere moeders. We spreken over onze zorgen en zegeningen. Ja, ook zegeningen mogen we meemaken! De Heere is een Hoorder van gebeden. Er zijn grote en kleine dingen die hoop geven.

Samen vouwen we onze handen als moeders voor onze kinderen. Dat (kring)gebed is het meest elementaire onderdeel van ons samenzijn.

We pleiten samen op Gods verbond. We bidden voor elkaar. Niet iedereen is even vrijmoedig in het gebed. Dat geeft niet, ook met horten en stoten mogen we onze zorgen bij de Heere brengen. Wanneer de emoties het spreken verhinderen en in het verdriet geen woorden gevonden worden, mag het stil zijn voor het aangezicht van de Heere. Ons samenzijn wordt afgesloten met een lied of gedicht. Zo keren wij bemoedigd en hoopvol terug naar onze huizen.

Gerrie Kamphuis