column

Mijn schapen

Mijn man, Gerrit, tilt onze fietsen van het fietsenrek. Ik pak ondertussen de fietstassen achter uit de auto. Vandaag staat de Neder-Betuwse fietsroute op ons programma. Onze startplek is bij ’t Veer in Opheusden.

Opeens horen we achter ons hard geblaat. We draaien ons verschrikt om en zien zo’n twintig schapen op ons af komen rennen. Bij het prikkeldraad remmen ze af, maar blijven hard mekkeren. Een blauwe Ford rijdt het parkeerterrein op en stopt vlak voor het hek. Een man stapt uit, doet de achterbak open en haalt er een zak uit. We zien hoe hij brood in stukken breekt en het aan de schapen voert. Langzaam keert de rust terug. ‘Die schapen moeten de auto al herkend hebben, toen hij over het dijkje aan kwam rijden,’ hoor ik Gerrit opmerken.

Onder het fietsen valt ons de hoeveelheid schapen in deze omgeving op en hun diversiteit. We zien witte, bruine en gevlekte schapen. ‘Ach, moet je daar kijken,’ roep ik terwijl ik mijn handrem iets inknijp. Links in het veld zit een schaap klem tussen het dijkje en een hekwerk van schrikdraad. Het moet eronderdoor gekropen zijn, maar ziet geen kans om naar het grasveld terug te komen. Elke keer als het schaapje het probeert, krijgt het een schok van de omheining, het kan geen kant op.

Het is woensdagavond. Samen met Krijn zit ik bij Zeba. Zeba huilt en veegt met een papieren zakdoekje over haar ogen. Wij zijn stil en hebben geen woorden om haar te troosten. Vanmiddag heeft Zeba gehoord dat zij ‘negatief’ heeft gekregen. De IND gelooft niet dat zij een echte christen is. De mensen in haar eigen land wel. Ze krijgt geen status en moet terug. Terug naar een land waar zij als christen niet welkom is.

Opeens zie ik het beeld van het schaap weer voor me en hoor weer het antwoord van mijn man op mijn dringende vraag of we niet iets kunnen doen om het schaap te bevrijden: ‘Ik weet zeker dat de eigenaar in de buurt is en zo wel zal komen om zijn schaapje te helpen.’

Marijke de Wit