Leven als predikantsvrouw

Alblasserdam en Aalst verbinden ds. F. Hoek en ds. K.M. Teeuw. Ds. Hoek nam dertig jaar geleden zijn intrek in de pastorie, terwijl zijn collega Teeuw pas anderhalf jaar geleden het predikantschap op zich nam. Deze week schrijven hun echtgenotes elkaar.

Beste Ineke,

Wat leuk dat ook wij een brief uit de briefwisseling voor onze rekening nemen. Ik schrijf vanuit het huis waar jullie ooit ook woonden: de pastorie van Aalst. Naast de nieuwe deuren en de wijzigingen in de woonkamer is er in al die jaren vast nog meer veranderd.

Je vertelde me een keer dat de mensen jou hier in Aalst ‘de mevrouw’ noemden. Dat ligt nu wel anders. Op straat wordt gewoon ‘hoi Kathleen’ geroepen. Daar ben ik eigenlijk wel blij mee. Ik was ‘pas’ drieëntwintig toen wij onze intrek in de pastorie namen. Het is zelfs een keer gebeurd dat een kind uit de gemeente naar mij riep: ‘Ik ken jou, je vader is de dominee.’ Ja, dat is toch wat anders dan ‘de mevrouw’ van het dorp zijn.

Ook merk ik dat heel het dorp me kent. In het begin vond ik dat best lastig, want andersom kende ik veel mensen niet. Omdat ik had gehoord dat het er in 2004 nogal fel en onrustig aan toegegaan was, maakte dat me nogal eens onzeker als ik door het dorp liep. Als ik iemand tegenkwam die iets minder vriendelijk naar me keek, dacht ik gelijk: ‘Misschien is het iemand die ons niet aardig vindt omdat wij het domineesechtpaar van de witte kerk zijn.’ Dat is nu gelukkig helemaal over. Ik merk juist dat wij prima contacten hebben, ook met mensen uit andere kerkverbanden.

Ik kan zelfs zeggen dat ik nu echt geniet van het wonen in het dorp. Intussen ken je de mensen en zij kennen jou. Daardoor kun je echt een band met het dorp opbouwen. Maar even snel een boodschap doen is lastig. Je hebt altijd wel een praatje onderweg.

Lees het twee brieven in De Waarheidsvriend van 12 juni 2015.