Kruiseling kon dagen aan het kruis hangen

Jezus’ lijdensweg eindigt aan het kruis. Toch is Zijn einde anders dan dat van de twee misdadigers naast Hem. Zij sterven nadat hun benen zijn gebroken. Jezus sterft echter door Zijn Geest in de handen van de Vader te leggen, merkt dr. A.A. Teeuw op.

Het breken van de benen heeft alles te maken met de aard van kruisigen. Een gekruisigde werd, zoals de naam al aangeeft, met handen en voeten aan een kruishout gespijkerd of gebonden. Vitale organen, zoals hart of longen, werden daarbij niet geraakt. Dat maakte dat een kruiseling diverse dagen aan een kruis kon hangen, voordat hij stierf.

Om het levenseinde te bespoedigen – en dat gebeurde met de beide misdadigers die naast Jezus hangen – werden de benen gebroken. De betrokkenen stierven dan aan in- en uitwendige bloedingen.

Wreed

Er is nauwelijks medische kennis voor nodig om het verschrikkelijke van de kruisdood voor te stellen. Ik zou kunnen verwijzen naar artikelen die tot in detail beschrijven hoe een gekruisigde moest lijden en hoe hij uiteindelijk stierf. Ik doe dat niet. Niet alleen vanwege het feit dat dergelijke omschrijvingen weerzin en afkeer oproepen. Veel meer is het omdat de evangelisten zeer sober en terughoudend zijn met het weergeven van allerlei gruwelijke details.

Johannes en Lukas volstaan met de minimale (en tegelijk indringende) woorden: ‘En zij kruisigden Hem aldaar’. Mattheüs en Markus zijn nog voorzichtiger, door er een tussenzin van te maken: ‘En nadat zij Hem gekruisigd hadden, verdeelden zij Zijn kleren…’ (Matt.27:35).

Blijkbaar wil de Schrift ons niet afleiden met wrede en bloederige handelingen, die Jezus overigens wel moest ondergaan. Het gaat om de kern: ‘opdat ook u gelooft’ (Joh.19:35).

Jezus stierf niet aan het kruis zoals de beide moordenaars naast Hem, maar Hij stierf nadat alles was volbracht en nadat de weg tot de Vader was hersteld. Dat is de boodschap die de evangelisten ons willen doorgeven.

Kruisdood

Ondanks deze kernboodschap en ondanks de sobere omschrijving van de lijdensgeschiedenis, blijft het een feit dat Jezus voor de kruisdood heeft gekozen. Ik schrijf dit laatste met nadruk. Jezus’ leven is niet toevallig aan het kruis geëindigd.

Menselijk bezien had het ook anders kunnen gaan. We weten dat de Romeinen in die tijd de baas waren en dat de Joden formeel geen doodstraf mochten voltrekken. Desondanks namen de Joodse leiders regelmatig het heft in eigen hand. Het scheelde maar weinig of ze hadden Jezus van de steilte afgeworpen bij Nazareth (Luk.4). Later sleurden ze Stefanus de stad uit en zonder Romeinse inmenging voltrokken ze het doodvonnis (Hand.7:58).

Zo had Jezus ook kunnen sterven. Maar zo ging het niet, ‘want Zijn uur was nog niet gekomen’. Jezus stierf niet tijdens een lynchpartij, maar doelbewust aan een kruis, nadat de rechter bij herhaling had uitsproken: ‘Ik vind geen schuld in deze mens’. Door Pilatus werd Hij onschuldig verklaard, maar toch ter dood veroordeeld. De vijandschap tegen Jezus was blijkbaar zo groot dat de Joodse leiders maar één straf konden bedenken: ‘Kruisig Hem’. Daarmee werd Jezus veroordeeld tot de straf van de vervloekten (Deut.21:23 en Gal.3:13).

De betekenis daarvan klinkt prachtig door in het avondmaalsformulier: ‘Hij heeft zelfs Zijn gezegend lichaam aan het kruis laten vastspijkeren, opdat Hij het handschrift van onze zonden daaraan zou hechten. Zo heeft Hij de vervloeking van ons op Zich geladen, opdat Hij ons met Zijn zegen zou vervullen’. Daar gaat het om.

Lees de volledige tekst van het artikel in De Waarheidsvriend van 25 maart 2016.