column

Klaagmuur

De belt klinkt lang en doordringend. Voor de deur staat Laura met een dikke jas aan, haar capuchon ver over haar hoofd getrokken. ‘Mag ik binnenkomen?’ vraagt ze heel timide.

Als ze haar capuchon afdoet, schrikken we van haar gezicht. Haar oog rechtsboven is helemaal blauw en op haar linkerwang is een donkere plek te zien. Laura begint te huilen en vertelt.

‘Ik dacht dat alles zou veranderen, maar het is zo moeilijk. John kwam weer naar mij toe. Hij kreeg nog geld van me, zei hij. Ik was zo bang, ik zag geen andere uitweg dan nog één dag te werken. Daarna zou ik van ’m af zijn.

Ik hoefde niet lang te wachten op een klant. Het was een grote man. Ik trok het gordijn dicht, draaide mij om en besefte opeens dat ik het echt niet meer kon. ‘Ik wil ’t niet meer, ik kan ’t niet meer, sorry’ zei ik tegen hem. En toen heeft hij mij in elkaar geslagen.’

‘Weet je, ik dacht dat na Kerst alles anders zou worden. Ik was nog nooit naar een kerk geweest. Ik hoorde van anderen dat zij naar de kerk gingen om kerstfeest te vieren. Die avond zag ik een programma over Israël. Een man en een vrouw stonden bij de Klaagmuur in Jeruzalem. De vrouw vertelde over wat zij had meegemaakt en over haar vragen aan God. Zij schreef deze op een briefje en stopte die in de Klaagmuur. Mij overviel een groot verlangen om ook een briefje in de Klaagmuur te mogen stoppen. Zou God mij zien en horen?’

‘Ik ben de volgende dag naar een kerk gegaan. Ik was heel zenuwachtig. De dominee had een houten bak met hooi erin voorin de kerk gezet. Hij vertelde over Jezus. Daarna deelde hij blanco blaadjes uit. Hij gaf er ook één aan mij en zei: ‘Schrijf er maar op wat je bezighoudt en leg het aan de voeten van Jezus.’ Ik was zo blij. Ik heb ’t hele blaadje vol geschreven en heb het samen met de anderen in de houten bak gelegd. God bestaat echt, dacht ik.’

‘En moet je mij nu zien.’ Laura huilt weer en snikt: ‘Willen jullie mijn klaagmuur zijn?’

Marijke de Wit