column

Kies voor het leven

Mijn man fietst voor me, ik kan hem maar met moeite bijhouden. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten, de bomen naast ons staan volop in bloesem. De lente heeft ons naar buiten gelokt.

Al trappend doe ik er nog een tandje bij en mompel in mezelf: ‘Zeker even vergeten dat hij nu getrouwd is.’ Verderop remt hij gelukkig iets af, we passeren een paar kinderen die langs het fietspad aan het spelen zijn. Een van de jongetjes klautert snel in de bolderkar en roept vol vuur naar ons: ‘Kies voor het leven!’ Zijn wangen kleuren rood, hij zwaait met zijn armen. Aangestoken door zijn enthousiasme heffen mijn man en ik bijna tegelijk onze rechterhand omhoog en roepen luid: ‘Yes!’ Voetgeroffel en gejuich is het antwoord van de kinderen. 

Een heel ander geluid hoor ik een dag later. Een wat oudere vrouw laat weten bij de landelijke verkiezingen dit jaar voor het eerst niet op een christelijke partij gestemd te hebben: ‘Ja, je mag het gerust weten, ik heb nu ook op Wilders gestemd. Hij durft tenminste te zeggen waar het op staat, vind ik. En hij is de enige die er zijn vrijheid voor opgeeft, je kunt wel zeggen, zijn leven ervoor overheeft.’ Ze spreekt op verhitte toon, rode vlekken verschijnen in haar nek, en, ‘op een reactie van jou zit ik niet te wachten’. 

‘s Avonds moet ik hier weer aan denken als voor de radio in een verzoekprogramma het lied ‘Jezus, leven van mijn leven’ aangevraagd wordt:

Jezus, leven van mijn leven

Jezus, dood van mijne dood

Die voor mij U hebt gegeven

in de bangste zielennood

opdat ik niet hoop’loos sterven

maar Uw heerlijkheid zou erven

duizend, duizend maal, o Heer

zij U daarvoor dank en eer.

Dank mijn Heiland, voor Uw lijden

voor Uw bitt’re bange nood

voor Uw heilig, biddend strijden

voor Uw trouw tot in de dood

voor de wonden, U geslagen

voor het kruis, door U gedragen

duizend, duizend maal, o Heer

zij U daarvoor dank en eer.

In stille verwondering kan ik niets anders dan ‘amen’ hierop zeggen.

Marijke de Wit