column

Kerst

Een soort schuldgevoel bekruipt me. Nog even en dan ga ik naar huis in de wetenschap dat mijn familie op mij wacht. Samen zullen we de komende dagen kerstfeest vieren. Niet alleen in de kerk, maar ook met de kinderen van de zondagsschool.

Voor de vrouwen die ik vanavond samen met een collega heb bezocht, zien de komende dagen er minder uit. Ze spraken over heimwee naar huis en familie. Dat grijpt je aan, vooral in deze dagen vlak voor Kerst.

We hebben de vrouwen een cadeautje gegeven. Een klein sieradendoosje. Het kost niet veel, nog niet eens een euro. Maar er zit een kaartje bij met een mooie tekst: ‘Zie, ik verkondig u grote blijdschap, dat u heden geboren is de Zaligmaker’. Elk jaar ben ik weer verrast door de blijdschap en dankbaarheid van de vrouwen.

Zwijgend lopen we terug naar Scharlaken Koord. Onze mand is leeg, de kaarten zijn zo goed als op. En dan zien we opeens die prachtige zwanen in de gracht. Statig zwemmen ze rond in het water, omgeven door het geflikker van de rode lampen en reclameborden. Wat een contrast.

Ik denk aan het gedichtje dat we kregen van Eva. Zij heeft in het verleden hulp ontvangen van Scharlaken Koord:

Zwanen
Zwanen in de rosse buurt
waar een pooier voor een meisje een kamer huurt
en waar 1 nacht 24 uur duurt
En wanneer je dan kijkt naar de grachten
diep verzonken in je eigen gedachten
zou je bijna niks moois meer verwachten
En dan opeens zie je daar een zwaan
hoe kon zoiets prachtigs hier bestaan
Verderop zwemmen er nog meer
en ze geven je weer hoop
keer op keer.

Vorig jaar gaf Eva haar indrukwekkende getuigenis tijdens het kerstfeest in de Oude Kerk. Rond de kerk was het druk bij de bordelen, terwijl binnen Eva haar verhaal deed. Zij is ernstig ziek, maar heeft één groot verlangen: iedereen te laten weten dat er een Uitweg is door het verlossend werk van Jezus Christus. Ook uit de diepste duisternis.

Marijke Bakker