column

Huis en opdracht

‘Gemeente, ga nu heen naar uw huis en naar uw opdracht en draag mee de zegen van de Heere.' De kerkdienst is bijna afgelopen.

Het was goed om samen met broeders en zusters in de kerk te zijn. Om het Woord te horen, te danken en te bidden, te zingen en te geven. Om God te loven. Om onderwijs te ontvangen, toegerust te worden. Het was goed dat er een rustdag was. Een nieuwe werkweek wacht. We mogen ‘m ingaan met de zegen van de Heere.

Drie korte stoten van de scheepshoorn kondigen het vertrek van de veerboot aan. Het betekent heteinde van onze vakantie op één van de Waddeneilanden. Ik kijk achterom; steeds meer water tussen de veerboot en het eiland. De plaats waar we het zo goed hebben gehad. De prachtige, ongerepte natuur met bos, duinen, strand. Een oase van rust. Een week waarin niets moest. Geen haast en herrie. Geen auto, deurbel, internet en telefoon. We hebben genoten van tijd voor en met elkaar. Tijd om echt te praten en om echt stil te zijn. Tijd om te luisteren naar elkaar, naar de golven en de vogels.

Eigenlijk wil ik nog niet weg, ik zou het allemaal wel willen vasthouden. Maar de vakantie zit erop, ons werk wacht weer.

‘Ga naar uw huis en naar uw opdracht.’ De woorden komen in me op als ik het eiland kleiner zie worden. Ze geven me moed. Moed om naar huis te gaan en mijn taak weer op te pakken. Mijn verantwoordelijkheid in ons gezin, in ons dorp, in deze wereld. Ik hoef niet alleen te gaan.

Schelpen, juttershoutjes en dennenappels vinden een plaats in de woonkamer. Samen met de foto’s herinneren ze ons aan de heerlijke dagen. We zijn weer thuis en we hebben een opdracht. En we dragen mee de genade van de Heere Jezus Christus, de liefde van God de Vader en de troostvolle gemeenschap van de Heilige Geest.

Nelleke Donk