Hemelvaart onthecht en verbindt

Met Zijn hemelvaart opent Jezus de hemel. Dit machtig woord is een Evangelie op zich, schrijft ds. J. Mulder.

Meer dan de eeuwen voor ons, lijkt het wel alsof wij in deze wereld, in deze aarde, in deze tijd ingewikkeld zijn. Af en toe worden we daarin onderbroken door de roep om het toekomende leven te overdenken.

Christus’ hemelvaart is voor Zijn gemeente een feest. Net als Kerst, net als Pasen. Hij Die Zichzelf ontledigd heeft, Zichzelf vernederde in de gestalte van een slaaf, Die gehoorzaam geworden is tot de dood, ja de dood van het kruis, wordt door God bovenmate verhoogd en Hij ontvangt een Naam boven alle naam (Fil.2:6-11). Neerslachtig sentiment is hier niet op zijn plaats. De discipelen aanbidden Jezus als Hij in de hemel is opgenomen en daarna keren zij vol vreugde terug naar Jeruzalem (Luk.24:52).

Verlegenheid

Hemelvaart is blijkbaar vreugde. Heilsfeit. Heilsfeest. Of brengt dit feest ons ook in verlegenheid? Opvallend is dat in de praktijk van het gemeenteleven de heilsfeiten die betrekking hebben op Christus’ vernedering een – terechte – royale voorbereiding kennen in advents- en lijdenstijd. Bij de heilsfeiten die betrekking hebben op Christus’ verhoging als Heere en Heiland ligt dat blijkbaar wat anders. Wellicht kent Pinksteren nog enige ‘voorbereiding’. Maar hemelvaart? Veelal ‘vieren’ we dat in één dienst. ’t Is voorbij voor je er erg in hebt. Soms bekruipt mij de gedachte dat we het er even tussendoor doen.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van 29 april 2016. (We hebben momenteel een mooi aanbod voor nieuwe abonnees.)