Gereformeerd kerkboek

Belijden is meer dan een theologisch standpunt. Het brengt een stijl van geloven met zich mee. In een tijd die op onmiddellijke beleving is gericht, is de gereformeerde stijl het waard om vastgehouden te worden, schrijft dr. J. van Eck.

Als ik in enkele woorden zou moeten zeggen welke God ik belijd, zou ik naar artikel 17 van de NGB verwijzen. Ik lees er dat God ons in onze ellende ziet en dat wat Hij ziet Hem raakt en in beweging brengt. ‘Wij geloven dat onze goede God (…), ziende dat de mens zich zowel in de lichamelijke als in de geestelijke dood gestort had en zichzelf geheel ongelukkig had gemaakt, Zich begeven heeft om hem op te zoeken, toen hij al bevende voor Hem op de vlucht ging, en hem troost, hem belovende Zijn Zoon aan hem te geven, die worden zou uit een vrouw om de kop van de slang te vermorzelen’ (vertaald uit het Frans, naar de eerste uitgave). Voor mij is dit de samenvatting van (bijna) het hele bijbelse getuigenis. God blijft niet boven onze ellende zweven, maar zoekt ons op, in Zijn Zoon, in de belofte van het Evangelie, waarmee Hij de angstige op de vlucht geslagen mens vertroost.

Artikel 17 wijst de weg naar het hart van God. Het spreekt in bijbelse taal over Gods bewogenheid. Alleen al vanwege dit artikel verdient de Nederlandse Geloofsbelijdenis het zijn plaats als kerkelijk belijdenisgeschrift te behouden.