Genadig perspectief
De belofte van Christus over Zijn komst heeft iets verbijsterends. Dit oude bestaan blijft niet voor eeuwig voortbestaan. Onrecht en kwaad hebben niet het laatste woord. Wij leven van de hoop. Christus heeft ons gezegd dat Hij komt. Daarom waakt en bidt de gemeente.
‘ Zie, Hij komt.’ Dat is een van de machtige beloften uit de Schrift. Woorden die ons op scherp zetten, ons christenleven in perspectief zetten. Wij leven in het licht van de komende ontmoeting met Christus. De gemeente wacht als bruid. Zijn komst werpt haar lichtende schaduw vooruit over ons bestaan, het geeft ons bestaan doel en zin. Pijn en tranen, zelfs het lijden en de bittere, bange dood hebben niet het laatste woord. In de belofte van Christus’ komst zwenkt de camera van deze wereld naar omhoog, naar de toekomst. Ons leven krijgt genadig perspectief.
Twee vleugels
Waken en bidden zijn twee kernwoorden voor de houding van de gemeente in deze tijden. Waken en bidden zijn als twee handen die in elkaar grijpen. Waken en bidden zijn als twee vleugels die ons geloven en hopen gaande houden, op de wind van de Heilige Geest. De gemeente bidt om te waken, om zich niet op sleeptouw te laten nemen door machten van leegte, van dood en dorheid. Als de nacht van de tijden, of de nacht van de ziel ons overvalt, worden we weer gewekt door het Woord van de belofte, het woord van vermaning: bid! De gemeente waakt om te bidden, ze bidt om te waken. Door de nacht van verzoeking en strijd, door de tekenen van de tijd blijft de gemeente nuchter. De gang van de geschiedenis ligt in Gods handen. Hij vervult Zijn beloften.
Verbindende schakel
In 1936 schreef Titus Brandsma kernachtige woorden. Biddend leven is ‘bidden dat doordrongen is van leven, en leven dat doordrongen is van gebed’. Dat is een van de meest wonderlijke dingen van gebed: ons hele leven met zijn diepte en hoogte, teleurstelling en verwachting, aanvechting en troost, met zijn zucht en met zijn lach, met zijn schuld en met zijn vergeving, met oordeel en genade, met vrijheid en gebondenheid, met waken en slapen spreken we uit voor de Heere. De grote dingen van deze wereld zijn voor God niet te groot, de kleine dingen van ons leven zijn voor Hem niet te gering.
In ons bidden klinkt het leven in deze laatste tijden mee. De leegte, de tekenen van de tijd, de gebrokenheid van de schepping, de zucht van de wereld krijgen stem in de dienst van de gebeden van de gemeente, in onze persoonlijke gebeden.
Ons bidden is een bidden in de intimiteit van de omgang met God. Tegelijk is onze binnenkamer midden in de tijd. Onze moeite om te volharden, de vreugde in het heil, de roep ‘God des levens, ach wanneer’ brengen we in ons bidden voor Gods aangezicht. Bidden is de verbindende schakel, de communicatie tussen God en ons. Met betraande ogen kijken we rond in deze wereld, in ons leven, maar diezelfde ogen zijn als niet-begrijpende kinderogen die God in de ogen kijken.
Bron van hoop en moed
In die communicatie worden we biddend uitgetild boven onze eenzaamheid. God kent ons leven, biddend betrekken wij Hem in ons leven. De Geest der gebeden Zelf vuurt ons aan: die heilige aandrang om onze handen te vouwen, met God te spreken. Ons dagelijks brood, dat gewone van elke dag krijgt een plek. Dat maakt ons bidden tot een krachtig wapen, een stille bron van hoop en moed. Ons leven wordt biddend doordrongen van Zijn belofte: ‘Zie, Ik kom.’ Over leven gesproken.
Wij leven op de adem van Gods stem. We leven voor Zijn aangezicht. Het leven in deze tijden kent een geheim: wandelen met God, spreken met God. Dat spreken gaat door. Dan weer in de binnenkamer, in de stilte, dan weer in de spontaniteit. Vaste tijden en spontaniteit vormen geen tegenstelling, maar bevruchten elkaar. Het diepmenselijke van biddend leven is nergens zo aangrijpend verwoord als in de psalmen. Deze gebeden worden een heilige levensruimte. Ze laten ons ademen, iets van God ademen door de kracht van het gebed. De psalmen als binnenkamer, de psalmen als oefenplek, de psalmen waar ons voorgegeven woorden worden aangereikt om te bidden.
Nieuwe glans
Ons leven in deze tijden krijgt een nieuwe glans, de glans van Christus, de glans van de toekomst. In de grote gebeurtenissen van deze wereld, in de kleine dingen van ons bestaan. Leven doordrongen van gebed is intensief leven, de chaos, de leegte voorbij. Leven doorademd van gebed wordt geheiligd door de kracht van de Geest, een leven van bekering naar God toe, naar Zijn toekomst toe.
Dat leven kent een geheim: Gods nabijheid, de navolging van Christus, de vrede van Hem. Zo wordt ons leven meer en meer vernieuwd en dus toekomstgericht. Zo krijgen we zicht op de grote en kleine stappen van Christus onderweg naar Zijn dag. Gebed brengt ons tot een leven waarin we die dingen opmerken. Soms met een zekere schrik, dan in verwondering, in ieder geval in ontzag voor Christus en Zijn dag en Zijn toekomst.
Ónze Vader
Biddend leven kent die prachtige component van het samen bidden. Christus leert ons dat al in het Onze Vader. Van het begin af aan klinkt dat ‘onze’ als een heilige belofte en een heilige stimulans. Uit de mond van Christus: ónze Vader, dat is Zijn Vader, en de Vader van allen die van Christus zijn. Met Hem bidden we mee, in Zijn naam bidden we. De Naam van Hem Die kwam en Die komen zal. In de dienst van de gebeden gaat Hij ons voor, wij volgen. Het gebed om de komst van het Koninkrijk leren we van Hem. Maar het is ook ‘onze’ Vader. We denken dan aan Gods wereldwijde kerk. We bidden en waken niet alleen, maar samen met Gods kerk van altijd en overal. Wanneer ons bidden traag wordt, wordt er elders gebeden om een nieuwe morgen van ontwaken en réveil. En als elders het gebed verstomt, dan bidden wij verder. Als we samen verslappen, niet meer waken, dan is Hij er nog, Die altijd leeft om voor ons te bidden. Dat is een nieuwe vurige aansporing, opdat Hij ons wakend en biddend vindt.
Heilig groeimiddel
Het gebed kent ook de component van het alleen bidden. Misschien wel in de eerste plaats, de binnenkamer. Die stille momenten met God alleen. Die momenten van kwetsbare, eerlijke, open communicatie met God. Momenten van de geheimen van mijn ziel, soms donkere geheimen van schuld, dan weer lichtende geheimen van genade. Dat ik hier zo vast zit, zo weinig aan het venster van de tijd vertoef. Biddend ben ik stil met de Bruidegom verbonden. Zo leer ik wachten op en uitzien naar Zijn komst. Bidden is de beste remedie tegen indutten en verslappen, als een heilig groeimiddel in geloof en hoop. Bidden is als een bron van kracht om heilig en zuiver te leven op weg naar de dag van Christus’ komst. ‘Ik wacht op U, wacht als een bruid. Reikhalzend hunkert mijn verlangen.’