column

Fouten

‘Als we zo doorgaan, moeten we vanmiddag nog maar een half uurtje extra les doen.’ Het is een drukke klas, maar vanmiddag lijken ze helemaal niet te willen werken. Ik dreig mijn geduld te verliezen. Dat is niet alleen de schuld van die kinderen, een flink

Voor de klas maak je regelmatig fouten. Dit was zo’n fout. Het is een dreigement dat ik nauwelijks waar kan maken, ingegeven door mijn eigen gevoel van lamlendigheid. Er valt een ongemakkelijke stilte in de klas. Dit is niet wat ze van meneer Baarssen gewend zijn. Een van de meiden durft haar vinger op te steken. ‘Meneer, ik wil wel luisteren. En veel anderen willen ook meedoen. U moet alleen die mensen straf geven die niet mee willen doen.’

Natuurlijk. Ze heeft groot gelijk. Onwillekeurig denk ik terug aan een meisje uit mijn eerste jaar. Ik had haar na een woordenwisseling op de gang gezet, maar voelde meteen aan dat er iets niet klopte. Toen ze na de les stuurs het lokaal binnenkwam, keek ze niet begrijpend naar mijn uitgestoken hand. ‘Sorry, ik denk dat ik op het verkeerde knopje gedrukt heb. Onze woordenwisseling was meer mijn schuld dan die van jou.’ Haar gezicht klaarde op en vanaf dat moment kon ik me geen betere leerling wensen.

Het is niet altijd eenvoudig om zulke fouten toe te geven, zeker niet in een gezagsrelatie. Toch kan in een goede relatie tussen klas en docent een kind zo’n opmerking maken. Ze vertrouwt erop dat ik voor rede vatbaar ben en deze correctie kan accepteren.

Ik kijk de klas rond en zie inderdaad allemaal leerlingen die wel mee willen doen. Er zijn maar een paar onruststokers. Dan is ook maar een antwoord mogelijk. ‘Dankjewel voor je opmerking. Je hebt gelijk. Ik heb een verkeerde inschatting gemaakt. We gaan gewoon verder met de les, iedereen doet mee en niemand komt vanmiddag na.’ De rest van de les is iedereen er bij en niemand hoeft na te komen.

Bij fouten door de knieën gaan, blijkt in een goede relatie toch vaak het beste.

Arjan Baarssen