Een standvastig gebedsleven
En het einde van alle dingen is nabij; wees daarom bezonnen en nuchter in de gebeden. 1 Petrus 4:7
Het leven als gemeente van Christus is voor Petrus leven in het licht van de wederkomst. Dat vraagt in de eerste plaats een standvastig gebedsleven.
Op de klimaatklok is het ondertussen één voor twaalf. Er zijn rigoureuze maatregelen nodig om de temperatuurstijging nog te kunnen temperen. We zien om ons heen dat ook de acties voor het klimaat steeds radicaler worden. Straks is het immers te laat en zoveel mensen leven daaraan voorbij.
Leren klokkijken
Petrus roept in zijn brief de gemeentes, in wat nu Turkije is, op om ook te leven vanuit het einde. In alles is het motto van de kerkelijke gemeente: het einde van alle dingen is nabij. Al eerder in de brief heeft hij verteld dat na de opstanding het laatste hoofdstuk van de wereldgeschiedenis is begonnen. We leven nu toe naar de wederkomst van de Heere Jezus. Ook wij leven tussen Pasen en de wederkomst. Als christenen kunnen we van de klimaatactivisten leren klokkijken. Het is bijbels gezien inderdaad een voor twaalf. Bepaalt dat ons leven?
Petrus noemt een viertal geschenken van God om te kunnen leven vanuit het einde. Daar zullen we deze weken bij stilstaan. Het zijn heilige daden die de gemeente voorbereiden op de wederkomst. Het eerste dat hij noemt is het gebed. Een tweetal kenmerken noemt hij bij het gebed: bezonnen en nuchter.
Activisme
In onze tijd zie je veel activisme. Mensen hebben geen oor voor radicale boodschappen en vervolgens wordt er nog harder geschreeuwd. Zien we dat de protesten nog radicaler worden? Hoe anders is deze oproep van Petrus. Er hoeft niet te worden geschreeuwd naar mensen: laat er gebed zijn tot God. Het gebed is zo kenmerkend voor het leven in het laatste hoofdstuk van de wereldgeschiedenis. De gemeente mag namelijk leven vanuit de Opgestane van Pasen. Het gebed rust in de zekerheid dat Christus Overwinnaar is. Het einde der tijden is geen ondergang, het is bovenal de opgang van Gods Koninkrijk.
Het gebed bevrijdt ons zo van de lijdelijkheid waarbij we onze schouders ophalen en denken dat er niets meer aan te doen is. Het bevrijdt ons ook van doorgeschoten activisme, alsof wij de wereld moeten redden. Het gebed leert een christen te beseffen dat de Heere regeert. Als de Koning Die alles stuurt, maar ook als de Vader Die luistert naar Zijn kinderen. Bidden brengt ons bij de troon waar de afloop van de geschiedenis wordt bepaald. Een betere plek is er niet te vinden.
Geen grip
De juiste toon van het gebed is volgens Petrus nuchter en bezonnen. Er hoeft in deze tijd geen wanhoop te zijn. Hij is opgestaan! Het rijk van de duivel is verslagen. De machten moeten buigen. Petrus weet hoe gemakkelijk het is om in te dutten. Zo had hij in Gethsémané het belangrijkste wapen uit handen gegeven. Met deze oproep laat hij dat niet opnieuw gebeuren. Jezus leeft. Maakt dat ons bidders? Het is waar, wat kun je wakker liggen van de oorlog in Oekraïne, de opwarming van de aarde, de dreiging vanuit China, de antichristelijke veranderingen in Nederland, de laatste politieke ontwikkelingen en zoveel meer. Niemand van ons heeft er grip op. Althans, wanneer we buiten God om rekenen. De Vader regeert, de Zoon troont aan Zijn rechterhand, de Geest leidt op aarde. De drie-enige God heeft de loop van de geschiedenis in de hand.
Voor veel mensen klinkt het als een zwaktebod om te bidden. Bijbels gezien zijn gevouwen handen een belijdenis dat we geen grip hebben op alles wat er om ons heen gebeurt, maar dat de Hoorder van de gebeden alles in Zijn handen houdt. Wat is het een houvast als je dat gelooft.
Bevrijdend antwoord
Petrus heeft het persoonlijk geleerd. Denk maar aan het moment dat hij in de gevangenis zat, waarover Lukas schrijft in Handelingen 12. Het is een onmogelijke situatie. Toch werd er door de gemeente voortdurend voor hem tot God gebeden. En hoe Herodes ook met alle macht Petrus wil doden, het is de Heere Die laat zien dat Hij alle macht heeft. Hij antwoordt bevrijdend op het gebed van een gemeente, die verder ook niets heeft om naar te grijpen. Zo leren Petrus en de eerste gemeente wat de kracht is van het gebed.