column

Dominee 0.0

In het manifest Dominee 2.0 uitten onlangs enkele tientallen jonge theologen zorg over hun onmacht de boodschap van het Evangelie verstaanbaar aan de man en vrouw van de 21e eeuw te brengen.

Grote bescheidenheid valt de schrijvers van het manifest niet te verwijten. Naar hun zeggen ontbreekt het henzelf immers niet aan motivatie en enthousiasme, maar worden ze belemmerd door de kerk die ze dienen. De kerkelijke structuur biedt hen onvoldoende ruimte, de kerkelijke opleiding is niet van deze tijd en van de synode gaat ook maar bitter weinig inspiratie uit.

Het was voor critici dan ook gemakkelijk prijsschieten. Daarbij riep niet zozeer het aan overmoed grenzende zelfbewustzijn vragen op, maar veeleer de verwijten aan de kerk. Geen ruimte voor predikanten binnen de Protestantse Kerk? Er is in Nederland geen werkgever die zijn medewerkers meer vrijheid biedt om hun taak naar eigen inzicht in te richten: flexibele werktijden, geen targets en nauwelijks verantwoording achteraf.

Toch zijn de schrijvers van het manifest mij sympathiek. Allereerst blijken ze in de discussie die volgde voor tegenargumenten ontvankelijk. Dat is in de kerk op zichzelf al vermeldenswaard. Maar ze zijn me vooral sympathiek, omdat ze als predikanten een verlegenheid aan de dag leggen die ze niet onder het kerkelijk tapijt schuiven en waarover ze het gesprek willen voeren dwars door de kerkelijke modaliteiten heen.

De titel van het manifest suggereert dat we in 2012 behoefte zouden hebben aan predikanten die het helemaal anders gaan doen. De vraag is echter of gemeente en buitenkerkelijke op een dominee 2.0 zitten te wachten. Is er niet veeleer vraag naar authentieke predikanten die zich vanuit het Woord laten inspireren om van daaruit anderen te kunnen inspireren? Predikanten zoals ze oorspronkelijk zijn bedoeld (versie 0.0 dus).

Om anno 2012 dominee te willen worden, is veel moed, geloof en inspiratie nodig. Inspireren en zich kunnen laten inspireren zijn competenties bij uitstek die het ambt van gelovige in het algemeen en van predikant in het bijzonder kenmerken. Als daarom jonge predikanten bij het afronden van hun opleiding constateren nauwelijks eigentijdse inspirerende voorbeelden voor de collegezaal te hebben ontmoet, dan is dat de opleiding terecht te verwijten.

F.A. van der Duyn Schouten