column

De wet

‘Gij zult niet…’ is het refrein dat we elke zondag in de kerk horen. Misschien is dat het gedeelte waarbij je gedachten even afdwalen. Waarbij je alvast bedenkt wat er komende week allemaal weer gaat gebeuren.

Misschien irriteert het je, iedere keer dat voorlezen van die wet. En denk je: Dat weten we nu inmiddels wel, er staat toch in de Bijbel dat een christen bevrijd is van de wet?

Soms voelt het als een afvinklijstje. Afvinklijstjes geven meestal een goed gevoel. Dit gedaan, dat gedaan − en onderaan je afvinklijstje verschijnt je vrije tijd. Maar welk gevoel krijgen we als we vinkjes moeten zetten bij het lijstje van de wet? Soms denk ik: Ik leer het nooit.

Op je werk of in de klas is het lastig uitleggen waarom wij allemaal van die regels hebben. Je mag dit niet, je mag dat niet. Toch weet ik zeker dat God de wet niet bedacht heeft om ons dwars te zitten. Of om ons leven minder fijn te maken. Want stel je eens voor…

Stel je eens voor dat iedereen zich helemaal aan de wet zou kunnen houden. Hoe zou de wereld er dan uit zien? Geen vermoorde mensen, geen leugens die je leven kapot kunnen maken. Maar ook in het klein: geen kwade gedachten over je naaste, geen kwade gedachten over jou. God heeft de wet op zo’n mooie manier vormgegeven, dat als we de wet zouden houden er zoveel minder pijn en verdriet op aarde zou zijn. Dan is de wet niet alleen een je-mag-nietlijstje, maar ook het toonbeeld van Gods liefde voor ons.

En toch vink ik elke week weer af. Dit gedaan deze week, dat gedaan deze week…

Wat machtig bijzonder dat er dan aan het einde van de dienst klinkt: ‘Genade zij u en vrede van God de Vader, door onze Heer, Jezus Christus, in de gemeenschap van de Heilige Geest.’

Martine de Wit