column
Boom
Volgens mij is hij dood'. Ik sta voorover gebogen naar het boompje in mijn achtertuin te kijken. Is dit hetzelfde boompje waar nog niet zo lang geleden van gezegd werd dat hij er zo mooi bij stond?
Ik omvat de smalle stam met mijn hand en schud het zielige boompje heen en weer. Meteen dwarrelen overal bruine verdorde bladertjes om mij heen. Een deel blijft liggen op de grond, maar de meeste worden meteen meegenomen door de wind. Kale takken staren mij aan. Ik heb het gevoel dat ik met niet al te veel moeite het boompje met wortel en al uit de grond kan trekken, door midden breken en in de groene container gooien.
Niet dat ik verstand van tuinieren heb of in bezit ben van een grote tuin. Integendeel, mijn tuin is maar klein en wat erin overleeft, is sterk en weet zich grotendeels zelf te redden. Zo ook mijn boompje. Al zestien jaar lang heeft hij het volgehouden. Met slechts een kleine laag aarde ter beschikking vanwege de fundering die er vlak onder ligt. Ook wist hij al die jaren de zon te trotseren en er zelfs van te genieten. Tot deze warme zomer.
Mijn oog valt op de hortensia’s die nu een schril contrast vormen met het trieste boompje. Met hun mooie witte, roze en blauwpaarse kleuren lijken zij het hoopje dorre takken uit te dagen. Twee jaar terug heb ik ze geplant. Als ik bij iemand een hortensia in de vensterbank zag staan, vroeg ik: ‘Mag ik ‘m hebben als ‘ie uitgebloeid is?’ En een paar weken later stond de hortensia verdord en wel in mijn tuintje met de wetenschap dat hij in het voorjaar zelf weer op zou komen.
Deze gedachte geeft mij de doorslag. Ik pak mijn jas en mijn tas, stap in de auto en rijd naar het tuincentrum. Met een zak aarde en wat mest sta ik even later weer bij mijn boompje. De laatste bladeren schud ik eruit, knip op gevoel wat dode takken af en strooi met zorg de aarde en voeding rond de stam. Elke avond ga ik even naar hem toe en kijk of hij genoeg water heeft.
Vanmorgen sloeg ik mijn bijbels dagboek open en las Johannes 15. Er is hoop voor mijn boompje.
Marijke Bakker