Bulgarije is het armste land van de EU. Veel Bulgaren hebben moeite om rond te komen. Dat merken we ook binnen de Methodistenkerk waar ik werk: predikanten verdienen slechts het minimumloon, de kerkgebouwen kampen met achterstallig onderhoud en maar weinig gemeenten slagen erin hun begroting sluitend te krijgen.
Toch hoorde ik de predikant van een Romagemeente onlangs tijdens een lezing zeggen: “Wij zijn rijk” – en hij herhaalde het met nadruk. Dat klonk opmerkelijk, want zijn gemeente telt veel kinderen die in armoede opgroeien. Veel vaders werken in het buitenland om geld te verdienen, moeders houden met moeite het gezin draaiende, en de kinderen brengen veel tijd op straat door, waar drugs en misbruik voortdurend op de loer liggen.
Hij doelde niet alleen op de rijkdom in Christus, maar ook op letterlijke rijkdom. De Bulgaarse Methodistenkerk had namelijk besloten, naar het voorbeeld van haar Amerikaanse zusterkerk, geld in te zamelen voor broeders en zusters in Rwanda. En inderdaad: vergeleken met hen staat de Bulgaarse kerk er financieel beter voor. In Rwanda verdienen predikanten nog minder, verkeren gebouwen in nog slechtere staat en hebben kinderen soms nauwelijks te eten.
Dankbaarheid
Daarna dankte een andere predikant in zijn gebed voor alles wat de kerk hier in de afgelopen decennia heeft mogen ontvangen – en wat ze nu zelf mag doorgeven.
Bij mij, iemand uit het welvarende Nederland, riep dat gemengde gevoelens op. Allereerst voelde ik respect en dankbaarheid: hoe bemoedigend is het om te zien dat de kerk hier, die naar Nederlandse maatstaven arm is, zich inzet voor broeders en zusters in een ver land dat ze alleen kennen van een filmpje en een paar foto’s? Dat ze dankbaar zijn voor de hulp die ze zelf uit het Westen hebben ontvangen en nu zélf de stap zetten om te geven aan anderen ver weg?
"*" geeft vereiste velden aan