column

Thuis

Bij mijn naam staat dat ik uit Putten kom. Dat klopt, iets waar ik trots op ben.

Ik woon in Putten op de Veluwe, nog geen vijf minuten fietsen van het bos vandaan. Daar geniet ik van, evenals van het vrolijke orgelspel van de organisten in de kerk en de Tempoavonden met de voetbalkooi, die we voor de tieners organiseren.

Ik hou van Putten. Maar ik hou ook van Bleskensgraaf, Oude-Tonge, Arnemuiden en Maasdam. Plaatsen waar ik voor Putten heb gewoond. Want mijn vader is dominee. Hij is nog veel meer, maar hij is ook dominee. En daar ben ik trots op, net zoals ik trots ben op mijn moeder, die juf is. Maar doordat mijn vader dominee is, zijn we wel vaak verhuisd. Bij elke verhuizing laat je een stukje van je hart achter, maar is je hart ook mooier en groter geworden door alles wat je met de mensen in die plaats hebt beleefd en door wat je van hen mocht leren.

Soms vinden mensen het naar voor domineeskinderen dat ze vaak verhuizen. Het is ook niet altijd leuk, maar er is zoveel wat niet altijd leuk is. Als je eenmaal weer ergens een halfjaar woont, zit je daar ook weer in het leven en heb je het naar je zin.

Soms hoor ik: ‘Je hebt dan alleen nergens een écht thuis, een plaats waarvan je precies weet wie van wie familie is en waarvan je je niet kunt voorstellen dat je haar ooit zal verruilen voor een andere plek.’

Nee, dat is zo. Maar heeft u dat dan wel? Is een christen niet vooral vreemdeling en reiziger? Laten we dat niet vergeten en niet te vast zitten aan deze aarde. Ik hou van Putten. Ik hou van Bleskensgraaf, Oude-Tonge, Arnemuiden en Maasdam. Maar mijn thuis is in de hemel.

Martine de Wit

Martine de Wit uit Putten is derdejaars communicatiestudent op Hogeschool Rotterdam en werkzaam bij een uitgeverij.