column

Crocs

‘Tja, zo kan het ook', hoor ik mijn man naast mij zeggen. ‘Misschien vindt hij ze gewoon lekker lopen', antwoord ik. ‘Of hij heeft ze vergeten uit te doen', klinkt hoopvol de reactie.

Het is zondagmorgen, we zijn onderweg naar de kerk. Een jongeman passeert ons, keurig gekleed in een donkere broek, fleurig overhemd met een leuke, vlotte colbert erover. Duidelijk ook op weg naar de kerk. Maar één ding klopt er niet. Althans, in onze ogen. De jongen loopt op Crocs. We hebben samen al snel allerlei ideeën bedacht en ingevuld over wat de reden is dat hij Crocs draagt.

Toch schrik ik ervan hoe snel ik steeds weer bepaalde conclusies trek op basis van wat ik zie. Terwijl ik uit de praktijk drommels goed weet dat dit beeld vaak niet klopt. Ik moet denken aan wat ik bijna dagelijks op de Wallen zie; meisjes en vrouwen die met heel weinig kleding aan achter de ramen staan en proberen de mannen naar binnen te lokken. Voor het oog lijken ze er plezier in te hebben. Uit hun verhalen weten we wel beter. Uit een recent onderzoek komt naar voren dat van alle ondervraagde vrouwen op de Wallen, slechts 2 procent aangeeft het werk leuk te vinden.

Ook zie ik die ene Nederlandse vrouw weer voor me. Elke keer als we haar gesproken hadden, liet ze ons met een dubbel gevoel achter. Zij leek echt een vrouw te zijn die haar zaakjes goed voor elkaar had en elke dag genoot van haar werk. ‘Ik ben eigenlijk ook een soort maatschappelijk werkster, net als jullie’, zei ze dan. ‘Ik help mannen die vastlopen in hun relatie of die gewoon met iemand willen praten die echt naar hen luistert.’ Tot die ene dag vroeg in de morgen de telefoon ging. ‘Mag ik langskomen, ik trek het niet meer’, klonk haar stem huilend.

De kerkklokken beginnen al uitnodigend te luiden. De Crocsjongen voor ons graait in zijn broekzak, vist er een sleutelbos uit en loopt naar de auto aan de kant van de weg. We zien hoe hij de achterdeur opent, zich bukt en een paar prachtig bruine leren schoenen van de achterbank tevoorschijn tovert. Weg zijn al onze snel ingevulde gedachten.

Marijke de Wit