column

Zwanger

‘Ik ben zwanger', fluistert ze en begint te huilen. Vlug veegt ze de tranen van haar gezicht.

Samen met een collega sta ik in het smalle gangetje dat naar de peeskamer leidt. Monica* heeft ons binnengelaten. We kennen haar al enkele jaren. Elke keer als we langskomen, wenkt ze ons naar binnen. Monica is vaak neerslachtig en verdrietig. Maar zo wanhopig als deze middag hebben we haar nog niet eerder gezien. Ze praat snel, met korte zinnen, op één toon: ‘Mijn vriend wil de baby niet. Hij zegt dat het niet van hem is. Ik weet niet wat ik doen moet.’
Terwijl zij dit zegt, houdt ze haar beide handen beschermend over haar buik. Er is nog niets te zien van haar zwangerschap. Als twee vrouwelijke toeristen nieuwsgierig met de handen boven hun ogen door het raam naar binnenkijken, trekt Monica boos het gordijn dicht en begint nog harder te huilen.

De laatste tijd hebben wij meerdere vrouwen in begeleiding die zwanger zijn of net een kleintje hebben gekregen. Het raakt mij steeds weer om te zien dat wat normaal een ‘blij bericht’ is, hier op de Wallen reden is tot wanhoop en paniek.
De verhalen zijn vaak schrijnend. Ik moet denken aan Tina. Zij was zwanger en blij met de hulp van de stichting Scharlaken Koord. Toen zij bijna twintig weken was, kreeg zij het opeens heel moeilijk, werd angstig, bijna panisch. Hortend en stotend kwam het eruit; enkele jaren geleden had zij met twintig weken een gedwongen abortus moeten ondergaan. Ergens in het buitenland in een illegale kliniek.

‘Waar kunnen we voor bidden?’ Het is de volgende morgen bij de dagopening op Scharlaken Koord. Meteen komt Monica in mijn gedachten. Naast mij hoor ik mijn collega opgewekt zeggen: ‘Ik heb goed nieuws, een dankpunt. Evelien is gisteren bevallen van een gezonde dochter.’ Een opgetogen en opgelucht gekwebbel volgt. Evelien kennen we allemaal; er waren zorgen om haar en haar nog ongeboren kindje. We hebben veel voor haar gebeden. En Evelien zelf ook, ze zei steeds: ‘God zorgt voor mij’.
Even later klinkt ons gebed: ‘Heere, wilt U ook voor Monica zorgen?’

Marijke de Wit-Bakker

* namen zijn gefingeerd