column

Bekering

De Bijbel bleef dicht, want ze wilde alleen maar lezen hoe God Zijn volk bekeerde. Haar stille hoop was het om ook zo bekeerd te worden zoals ze in al die geschiedenissen las.

Bekeringsgeschiedenissen, op internet zijn er onlangs tweehonderd geplaatst (www.digibron.nl). Het zijn verhalen die bijna allemaal spelen binnen een min of meer kerkelijke context en in een periode dat kerk en geloof nog nadrukkelijk een rol speelden in het leven van veel mensen. Maar hoe zit dat in een volstrekt seculiere tijd als de onze? Een bekeringsverhaal in de eigentijdse literatuur kom je eigenlijk nooit tegen. Want bekering is je autonomie verliezen en belanden onder het gezag van een Ander. Wie daar vandaag mee aan komt zetten, kan de hoon van velen over zich heen krijgen.

Toch verscheen er vorig jaar een roman van schrijfster Vonne van der Meer Het smalle pad van de liefde, waarin bekering een belangrijk thema is. Ze weet uit haar eigen leven wat het is: in 1994 werd ze van agnost rooms-katholiek. In genoemde roman raakt hoofdpersoon May zoekende. Als de achtjarige dochter van Mays vrienden een kapelletje heeft gebouwd om haar verongelukte broertje te herdenken, weet niemand bij de opening een woord te zeggen. Zelfs het Onze Vader blijkt onbekend.
May gaat op zoek naar iemand die haar een gebed kan leren. Via de school waar ze werkt, ontmoet ze Heleen, een non. Die leert haar het Onze Vader. Elke avond zegt ze het op, ook al begrijpt ze nauwelijks de betekenis er van. Als ze de non later weer ontmoet, vertelt ze: ‘Er kwam een rust over me. Anders kan ik het niet noemen. Het was alsof de hemel uit de eerste zin in me was. Dus niet ver boven me en onbereikbaar, maar een ruimte in me…’
Van binnenuit wordt het religieus ontwaken van een volslagen seculier medemens treffend beschreven. Niet volgens de schema’s uit de boekjes van eertijds. God heeft echter meerdere pijlen op Zijn liefdesboog.

J. Maasland