column

Schoolplein

‘Mam, ik kan ook wel zelf naar school, hoor, u hoeft niet meer mee te fietsen!' Onze achtjarige dochter heeft gelijk, ze kan het best zonder mij.

De school is niet ver, ze weet waarop ze moet letten. Ik weet dat ik onze kinderen los moet laten. Stapje voor stapje. We komen tot een compromis; ik fiets niet meer elke keer mee maar wel elke dag een keer. Voor de gezelligheid en voor het contact met school.

Zo komt er een eind aan een jarenlang dagelijks ritme. Eén of twee keer per dag naar school en evenzoveel keer weer terug. Steeds zo’n vijf minuten bij het hek van de school. Achttien keer per week, zo’n veertig weken per jaar. Zestig uur per jaar. Vanaf de vierde verjaardag van onze oudste kom ik uit op zes jaar. Een rekensom leert me dat ik er ongeveer 360 uren aan het hek van het schoolplein heb opzitten. Als ‘de moeder van…’

Zes jaar geleden keek ik ernaar uit. Naar die momenten bij het hek van de school. Ik was vol goede voornemens. Ik wilde niet bij een kliekje horen, niet roddelen en graag wel bemoedigen. Mijn verlangen was om te bedenken al wat waar is, al wat lieflijk is, al wat welluidend is, als er enige deugd is en als er iets prijzenswaardigs is. Geleerd uit Filippenzen 4. Een opdracht met een belofte: ‘De God van de vrede zal met u zijn.’

Nu kijk ik terug op 360 uur bij de school van onze kinderen. Er waren veel gezellige momenten. Leuke contacten. Verrassende herkenning. Een onverwacht gesprek met inhoud. Leren van een ervaren, wijze moeder. Genieten van harmonieus spelende kinderen. Enthousiaste verhalen. Vriendinnenafspraakjes.

Maar ook: toch geluisterd naar een verhaal dat ik liever niet hoor. Ik ben mezelf tegengevallen. Ongetwijfeld heb ik anderen teleurgesteld.

Kleine meisjes worden groot, tijden veranderen. Als het goed is leren ze van dat wat ze fout deden. Hun moeder ook.

Nelleke Donk