Mackay en ‘Het Grote Huis’

Dr. Ewald Mackay schetst in ´Het Grote Huis´ treffend de leegte van het (post)moderne leven, in onderwijs, wetenschap, kunst en politiek, oordeelt dr. J. van der Graaf.

Vlak voor de val van Jeruzalem vluchtte rabbi Johanan ben Zakkai de stad uit. Hij werd gepakt door de Romeinen en voorzegde toen profetisch de val van Jeruzalem. De Romeinen lieten hem daarom gaan. In Javne timmerde hij een huis voor zichzelf waar hij weende over Jeruzalem. Hij besefte echter dat hij niet langer moest jeremiëren maar besloot een school, een leerhuis te stichten, dat vervolgens verspreid werd over de hele wereld. Hij noemde de school Het Grote Huis. Daarin wonen betekent ‘het innerlijke huis van de geloofstraditie bewaren temidden van de wereld met het oog op de wereld’.

Dr. Ewald Mackay, docent geschiedenis en filosofie aan de Driestar te Gouda, is van oordeel dat de kerk, ‘geënt op Israël in Christus’, in deze moderne en postmoderne tijd in het Westen in eenzelfde positie verkeert. Het huis van het christelijke Europa staat in brand. Ons rest slechts ‘Het Grote Huis’ van de christelijke geloofstraditie te bewonen, liever nog: erin te vertoeven.

Mackay noemt het een ‘immense tragiek’ dat de ene kerk van Europa (de kathedraal) uiteen gescheurd is. En hoewel de Reformatie oorspronkelijk ‘een hervormd lokaal’ bedoelde te zijn, waarin men wacht op wederkeer, ontstond een nieuwe kerk naast de oude, en dat ‘vele malen’. Maar ‘het is niet verboden te hopen’, zegt hij met Willem van Oranje: ‘hopen en bidden en elkaar ontmoeten in ons hervormd lokaaltje naast de kathedraal van Europa’.