Aansluiting bij de cultuur

Bij de overgang van hervormde gemeenteleden naar evangelische gemeenten speelt een aantal ontwikkelingen in cultuur en kerk een rol. Het evangelisch gedachtegoed sluit hierbij aan, schrijft ds. P. Nobel.

Het is een grondthese dat cultuur en theologie altijd op elkaar inwerken. Wat er in onze cultuur aan de hand is, weerspiegelt zich in kerk en theologie. Het evangelische gedachtegoed lijkt aan te sluiten op wat er in de cultuur aan de hand is.

Tegelijk lijkt het klassiek hervormde gedachtegoed, dat het in de vorige eeuw tussen de jaren ’30 en ’80 zo goed deed, niet meer aan te slaan. Het dreigt zelfs mensen van zich te vervreemden.

Maar wat is er nu precies aan de hand?

De Canadese filosoof Charles Taylor laat in zijn boek A Secular Age zien dat protestantse kerken – en zeker die van gereformeerde familie – goed floreerden in de tijd van het mobilisatiechristendom, in ons land de tijd van de verzuiling.

Als antwoord op de opkomende secularisatie en de moderniteit, al in gang gezet door Renaissance en Verlichting, mobiliseerden geloofsgemeenschappen in de tweede helft van de negentiende eeuw hun leden in kerken met een heldere confessie, een duidelijke structuur, liturgie en ethiek.