Zending nog altijd relevant

Je moet zelf weten wat je gelooft. Vindt het merendeel van de Nederlanders. Ook veel christenen denken zo. Hulpverlenen mag, is zelfs goed. Maar zending bedrijven is ongewenst en overbodig. Of toch niet? vraagt ds. J.P. Ouwehand.

Pinksteren en zending horen onlosmakelijk bij elkaar. Christus had Zijn leerlingen als Zijn getuigen de wereld ingezonden en na de uitstorting van de Geest is dat ook gebeurd. Het Evangelie is de wereld overgegaan. Soms heeft de kerk die opdracht niet verstaan, soms was er gebrek aan toewijding, maar toch is het doorgegaan. De boodschap dat Jezus de Christus is, klinkt nu over heel de wereld.

Getuigen hoort bij de gemeente. Een levende gemeente is een getuigende gemeente. Christenen zijn geroepen om leesbare brieven van Christus te zijn. Deze roeping geldt heel de gemeente en ook elk gemeentelid. Elke christen is geroepen om door zijn leven anderen te winnen voor het Evangelie (1 Petr.2:12). Juist in de manier waarop christenen met elkaar omgaan, wordt de gemeente getuige voor anderen (1 Thess.1).

Hoort zending-ver-weg ook bij deze roeping van de gemeente, of is dat alleen weggelegd voor bijzondere christenen? In de Bijbel weten gemeenten zich geroepen. Soms worden ze er speciaal toe opgeroepen. Sprekend is de uitzending van Paulus en Barnabas vanuit Antiochië (Hand.13:1-3). Elders roept Paulus gemeenten op om het werk met hun gebed en hun gaven te steunen (Rom.16:1,2; 1 Kor.16:15-18 etc.). Het is duidelijk dat zending en diaconaat daarbij hand in hand gaan (1 Kor.16:1-3; 2 Kor.9). Opvallend is dat de band tussen de gemeenten die ontstaan en de zendende gemeenten ook blijft bestaan. Er is blijvende betrokkenheid, ze hebben elkaar echt nodig (2 Kor.8:14).