Een Irakees gezin vindt een thuis in de hervormde gemeente van Wijk

‘Lieve mensen, hartelijk dank voor de vele kaarten en lieve woorden, die wij van u mochten ontvangen. Hiermee begint de reportage van Anneke Tukker.

Het is een berichtje van een Irakees gezin in het kerkblad van een hervormde dorpsgemeente.

De gemeente is van de Heere. En van Hem staat geschreven dat Hij de vreemdeling liefheeft door hem brood en kleding te geven (Deut. 10:18). Gemeenteleden mogen hun Koning daarin volgen en hebben de opdracht de vreemdelingen lief te hebben (vs. 19). Maar hoe krijgt dat praktisch gestalte? En hoe ervaren vreemdelingen het in een Hollandse hervormde gemeente?

Alert zijn

Het gezin Bahnam vond kerkelijk onderdak bij de hervormde gemeente van Wijk (bij Heusden). Ze ervaren de hulp en vriendelijkheid als een warme deken. Twee totaal verschillende culturen ontmoeten én vinden elkaar in wat hen bindt: de liefde van en voor de Heere Jezus. Het bracht vader Fanar tot de uitspraak: ‘Ja, we zijn hier echt bij christenen!’

Ds. M.A. Kuijt en diaken G.E. Lammers zijn nauw betrokken bij de overkomst van het gezin. ‘Het allerbelangrijkste’, zo benadrukken ze allebei, ‘is de manier waarop het contact tot stand is gekomen’. Ds. Kuijt: ‘Het is wonderlijk gegaan. Bij een lid van onze evangelisatiecommissie kwam half december een Irakees vluchtelingengezin in de straat wonen. Hij is naar hen toe gegaan om kennis te maken en ze welkom te heten in de straat. Hij vroeg naar hun achtergrond en ze zeiden: Wij zijn christen. Dat gemeentelid heeft hen meegenomen naar de kerk en vanaf die tijd zitten ze elke zondag twee keer in de kerk.’ Lammers: ‘Als dat gemeentelid geen contact gemaakt had, weet ik niet hoe het gelopen zou zijn. Daarom is ons beider advies: Wees alert, kijk om je heen in je eigen omgeving en maak contact met nieuwe bewoners. Dat kan echt het verschil maken!’

Vluchten

Het gezin Bahnam komt uit Mosul, het vroegere Ninevé, in Irak. Daar waren ze dooplid van de Syrisch Orthodoxe Kerk. Ze moesten vluchten. Moeder verbleef met de kinderen in een kamp in Jordanië, terwijl vader via contacten die hij in Nederland had hierheen kwam. Ze wonen nu ruim vier jaar in Nederland en hebben een verblijfsstatus. Eerst woonden ze in Oudenbosch, maar daar voelden ze zich niet thuis. Ze werden getreiterd door allochtone moslims om hun christen-zijn. Daarom gingen ze bewust op zoek naar woonruimte in ‘een christelijk dorp’.

Ds. Kuijt: ‘Dat was ook wonderlijk. De vrouw vertelde dat ze wel drie keer gedroomd had dat dat huis in Wijk voor hen zou worden. Telkens leek het niet door te gaan. Uiteindelijk, totaal onverwacht, kregen ze het huis toch, waarop de man zei: ‘Daar heeft Jezus voor gezorgd!’’

Lees de volledige tekst van de reportage in De Waarheidsvriend van 26 februari 2016.