Vijftig jaar na proefpreek

De proefpreek markeerde lang de afronding van de opleiding tot predikant in de Hervormde Kerk. Dr. W. Verboom hield de zijne precies vijftig jaar geleden.

Het is zaterdag 16 oktober 1965, de dag van de proefpreek. Een onvergetelijk moment. Van overal uit het land zijn familie, vrienden en bekenden naar de Jacobikerk in Utrecht gekomen. Gewoonlijk worden proefpreken in de Geertekerk gehouden, maar aangezien deze kerk in restauratie is, is vandaag de Jacobikerk de plaats.

Voor het eerst mag ik een kerkdienst leiden en preken. Het is een bekroning van de theologische opleiding, die ik in 1960 in Utrecht ben begonnen. Prof.dr. H. Jonker is eindcriticus en de studenten en vrienden M. van der Linden en B. Oosterom fungeren als paranimfen. In deze dienst mag ik de gloednieuwe toga dragen, met de witte bef en de baret, een geschenk van mijn naaste familie. Zo treedt de anonieme student voor het eerst in de openbaarheid van de publieke kerk.

Als tekst voor de preek koos ik Handelingen 17:6: ‘Deze mensen die de wereld in beroering gebracht hebben zijn ook hier gekomen (…), zeggende dat er een andere Koning is, namelijk Jezus .’

Ik heb enorm tegen deze dag opgezien en ben erg gespannen. Ik ben me ervan bewust dat er zich in het pluriforme gezelschap in de kerk een aantal belangstellenden bevindt die niet alleen welwillend maar ook enigszins kritisch zullen luisteren. Ik word in deze dienst om zo te zeggen gewogen of gekeurd: goedgekeurd of afgekeurd, of ontvang het voordeel van de twijfel. Ik voel me behoorlijk klein. ‘Je zag zo wit als een doek’, hoor ik na afloop.

Gelukkig loopt het goed af. Met een zucht van verlichting kom ik voor het eerst de trap van een preekstoel af, onwennig en onzeker in de lange toga, bang om te struikelen. Beneden aangekomen, weer op de begane grond, vind ik veel lieve mensen die me hartelijk gelukwensten en bemoedigende woorden spreken.

Lees de volledige tekst in De Waarheidsvriend van 16 oktober 2015.