Belijdenis en avondmaal

Belijdenis én avondmaal. Alleen al het woordje ‘en’ is veelzeggend. Tussen die twee bestaat blijkbaar een verbinding. Maar aan het avondmaal gaan is geen automatisme, schrijft ds. F. Hoek.

De verbinding tussen belijdenis en avondmaal komt ook tot uiting in één van de belijdenisvragen: Wilt u in de gemeenschap van de Protestantse Kerk in Nederland en onder haar opzicht, getrouw zijn onder de bediening van het Woord én de sacramenten…?

Op deze vraag hopen de belijdeniscatechisanten binnenkort ja te antwoorden, of ze deden dat al. Door het doen van openbare belijdenis van het geloof krijgen en vragen we maar niet alleen toegang tot het avondmaal, maar we spreken ook uit te zullen toegaan tot de tafel van de Heere.

Krijgt daarmee het vieren van dit sacrament samen met anderen die de Heere Jezus liefhebben iets vanzelfsprekends? Ja, maar niet in de zin van iets automatisch. Kenmerkend voor een automatisme is dat je er niet of nauwelijks meer bij nadenkt. Terwijl het overdenken, het zelfonderzoek van hart en geweten bij de voorbereiding en viering van dit sacrament juist een centrale plaats inneemt.

Zoals je niet ‘zomaar’ belijdenis doet, vier je niet ‘zomaar’ avondmaal. Zowel het één als het ander is en blijft hoogst bijzonder, niet gewoon, maar genade.

Belijdenis van het geloof staat tussen de doop ervoor en het avondmaal erna in. Het is als het ware de brug tussen deze twee sacramenten, verbindt het één met het ander.

Lees het volledige artikel in De Waarheidsvriend van 27 maart 2015.