Op vrijdag 24 oktober ging hij over van het zwerversbestaan de eeuwige vreugde van zijn Heere in. Terwijl de klanken klonken van Psalm 68:10, gezongen door zijn vrouw en kinderen: Hij kan, én wil, én zal in nood, Zelfs bij het naad'ren van den dood, Volkomen uitkomst geven.
Een enkele zucht en Arend Beens was Thuis. Ons meeleven gaat uit naar zijn vrouw en zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen en verdere familie.
Wie herinnert zich hem niet als een krachtig en helder prediker op de kansel in de gemeenten die hij heeft mogen dienen? Of ook wanneer hij een lezing hield, onder andere op de Haamstedeconferentie. Het Woord dat hij bracht, bracht hij zonder enige hapering, zonder enige twijfel. Krachtig en overtuigd. Altijd moest het Woord aan het woord komen. Niet onze gedachten, niet onze denkbeelden, maar in en door de verkondiging was God aan het Woord. Jezus Christus moest schitteren. Zijn Naam eeuwig eer ontvangen.
Schuil achter het Woord
Wat heeft hij dat ons, als zijn vicarissen en de leden van de preekkring die hij jaren geleid heeft, op het hart gebonden. Hij hield niet van sentimenteel gepraat. Altijd moest als enige aan de orde komen hetgeen er staat geschreven. Regelmatig zei hij: “Ga maar schuil achter het Woord.”
Met liefde en vreugde las hij preken van bijvoorbeeld Lloyd Jones. Toen hem eens gevraagd werd wat deze preken zo bijzonder maakte, antwoordde hij kort en bondig: “Ze zeggen wat er staat!”
Wat heeft hij eraan geleden dat preken niet meer ging. Dat loslaten deed pijn. Samen hebben we ons nog een paar keer gericht op een tekst. Wat een vreugde gaf hem dat. Ook al ging dat moeizaam, omdat hij moeilijk uit zijn woorden kon komen.
Ds. Beens, de prediker, krachtig en overtuigd de Naam van zijn Zender hoog opheffend. Evenals het kruis, met het diepe verlangen dat er niemand verloren zou gaan en met de krachtige aandrang om toch tot Hem te komen.
Afhankelijk
Kwetsbaar? Dat zou toch niemand denken. Zo’n kanselredenaar, met rijke gaven bedeeld om met de taal te spelen, terwijl het geen spel was. Het ging altijd weer om de boodschap zelf. En toch… Wie hem leerde kennen als de man achter het Woord en achter de vastheid in de verkondiging, ontmoette soms een klein en afhankelijk mensenkind. Nee, hij twijfelde niet aan het Woord, maar werd soms wel heen en weer geslingerd. Zeker had hij de Heere lief, al van jongs af aan. Ds. Beens was geen gearriveerd mens, maar een zwerver op de aarde, een tobber, die kon worstelen met de vastheid en zekerheid van het heil in Christus Jezus.
Daarin was hij kwetsbaar. Tot het laatste toe, ook toen hij soms niet meer onder woorden kon brengen wat hij ervoer en dacht. Het bijzondere was dat hij opleefde in gesprekken waarin hij meegenomen werd van de ongestadige gevoelens van ons hart en onze gedachten naar het Woord, dat van geen wankelen weet.
Thuisgekomen
We zeiden weleens tegen elkaar: “Toch gaat het de goede kant op.” Enerzijds beaamde hij dat. Hij wist dat, want de heerlijke Koning had het gezegd. Ook al leefde hij anderzijds nog zo op deze aarde, hier beneden.
Nochtans is deze zwerver thuisgekomen. Ik moet denken aan de woorden van Psalm 118:
Laat ons verheugd, van zorg ontslagen,
Hem roemen, Die ons blijdschap geeft.
Dat is nu werkelijkheid voor hem geworden. Geen zorgen meer. Over de kerk, over de komende generatie. Verlost, voor eeuwig verlost. Slechts één ding blijft over: roemen en blijdschap en dat ongestoord.
Onze broeder heeft zijn wens verkregen. De vastheid van het Woord is voor hem zichtbaar geworden, de Koning zien in Zijn schoonheid. Hoe zalig is het volk dat het geklank kent. Zo staren we deze kwetsbare prediker na, die te midden van de ontelbare schare zijn Heere en Zaligmaker voor eeuwig roemen mag.