Er wordt niet vaak meer gepreekt over de hel. Liever denken we maar niet aan de vreselijke realiteit van eeuwige ondergang. Velen kunnen zich vinden in de woorden van de Leidse theoloog Hendrikus Berkhof (1914-1995): “In Gods naam hopen we dat de hel een louteringsweg zal zijn.” De hel als vagevuur dus.
Onlangs verscheen een boek van de theoloog Reinier Sonneveld, waarin deze een stap verder gaat en stellig beweert dat de hel tijdelijk is. Uiteindelijk worden dan alle mensen zalig. Iemand als Adolf Hitler zou een bijzonder lange tijd in de hel moeten verblijven; anderen die minder op hun kerfstok hebben, worden gedurende een kortere periode op een heel pijnlijke manier geconfronteerd met de gebreken, tekortkomingen en fouten uit hun leven. Daarna komen ze allemaal alsnog in de hemel.
De hel is dus volgens Sonneveld een plek waar daders hun slachtoffers onder ogen moeten komen en net zo lang diepgaand met hen moeten communiceren totdat er verzoening plaatsvindt. Een ‘waarheids- en verzoeningscommissie’ na de dood dus, aangestuurd door de goede God die uiteindelijk al Zijn schepselen wil behouden.
"*" geeft vereiste velden aan