Een echtscheiding is nogal eens zwaarder te dragen dan het overlijden van een echtgenoot, denk ik. Het is natuurlijk moeilijk om de zwaarte van het ene verdriet af te wegen tegen het andere, maar is rouw na een overlijden niet vaak warm, en rouw na een echtscheiding niet vaak complex?
Een huwelijk kan op slechts twee manieren ontbonden worden: hetzij door het leven (dan gaat het om een echtscheiding), hetzij door de dood van een van de partners. Beide situaties zijn hoe dan ook een gevolg van de gebrokenheid door de zondeval. Beide situaties geven verdriet en rouw, al zullen deze gevoelens verschillend worden beleefd.
Opluchting
Gevoelens van verdriet en rouw bij een echtscheiding zullen sterker zijn naarmate de persoon de scheiding zelf niet heeft gewild en deze hem of haar toch is overkomen. In zo’n situatie is men ‘gescheiden geworden’. Zoiets doet zich bijvoorbeeld voor als een van beiden verliefd is geworden op iemand anders en met die ander verder is gegaan; een situatie die helaas nogal eens voorkomt.
De achterblijvende kan zich dan erg aan de kant gezet voelen, wat je niet ziet na het overlijden van de eigen man of vrouw. Ook als beide partners na jarenlange onenigheid en ruzie – en de liefde is verdwenen – samen tot de conclusie komen dat het beter is het huwelijk te ontbinden, zullen er gevoelens van rouw zijn. Zowel de partners als de omgeving denken vaak dat er in een dergelijke situatie alleen maar opluchting zal zijn, maar dat is niet het geval.
Verschillen in rouw
Bij een echtscheiding zie je dat er meestal alsnog een schaduw over het verleden komt te vallen. De mooie dingen die er geweest zijn, kunnen met argwaan worden bekeken. Bij het sterven van een partner komen juist de mooie dingen uit het verleden naar boven; op die herinneringen kun je teren, daar kun je warm van worden.
"*" geeft vereiste velden aan