De belofte van Christus over Zijn komst heeft iets verbijsterends. Dit oude bestaan blijft niet voor eeuwig voortbestaan. Onrecht en kwaad hebben niet het laatste woord. Wij leven van de hoop. Christus heeft ons gezegd dat Hij komt. Daarom waakt en bidt de gemeente.
‘Zie, Hij komt.’ Dat is een van de machtige beloften uit de Schrift. Woorden die ons op scherp zetten, ons christenleven in perspectief zetten. Wij leven in het licht van de komende ontmoeting met Christus. De gemeente wacht als bruid. Zijn komst werpt haar lichtende schaduw vooruit over ons bestaan, het geeft ons bestaan doel en zin. Pijn en tranen, zelfs het lijden en de bittere, bange dood hebben niet het laatste woord. In de belofte van Christus’ komst zwenkt de camera van deze wereld naar omhoog, naar de toekomst. Ons leven krijgt genadig perspectief.
Twee vleugels
Waken en bidden zijn twee kernwoorden voor de houding van de gemeente in deze tijden. Waken en bidden zijn als twee handen die in elkaar grijpen. Waken en bidden zijn als twee vleugels die ons geloven en hopen gaande houden, op de wind van de Heilige Geest. De gemeente bidt om te waken, om zich niet op sleeptouw te laten nemen door machten van leegte, van dood en dorheid. Als de nacht van de tijden, of de nacht van de ziel ons overvalt, worden we weer gewekt door het Woord van de belofte, het woord van vermaning: bid! De gemeente waakt om te bidden, ze bidt om te waken. Door de nacht van verzoeking en strijd, door de tekenen van de tijd blijft de gemeente nuchter. De gang van de geschiedenis ligt in Gods handen. Hij vervult Zijn beloften.
Verbindende schakel
In 1936 schreef Titus Brandsma kernachtige woorden. Biddend leven is ‘bidden dat doordrongen is van leven, en leven dat doordrongen is van gebed’. Dat is een van de meest wonderlijke dingen van gebed: ons hele leven met zijn diepte en hoogte, teleurstelling en verwachting, aanvechting en troost, met zijn zucht en met zijn lach, met zijn schuld en met zijn vergeving, met oordeel en genade, met vrijheid en gebondenheid, met waken en slapen spreken we uit voor de Heere. De grote dingen van deze wereld zijn voor God niet te groot, de kleine dingen van ons leven zijn voor Hem niet te gering.
In ons bidden klinkt het leven in deze laatste tijden mee. De leegte, de tekenen van de tijd, de gebrokenheid van de schepping, de zucht van de wereld krijgen stem in de dienst van de gebeden van de gemeente, in onze persoonlijke gebeden.
Ons bidden is een bidden in de intimiteit van de omgang met God. Tegelijk is onze binnenkamer midden in de tijd. Onze moeite om te volharden, de vreugde in het heil, de roep ‘God des levens, ach wanneer’ brengen we in ons bidden voor Gods aangezicht. Bidden is de verbindende schakel, de communicatie tussen God en ons. Met betraande ogen kijken we rond in deze wereld, in ons leven, maar diezelfde ogen zijn als niet-begrijpende kinderogen die God in de ogen kijken.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 15 juni 2023. Neem een jaarabonnement (€ 52,50). Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!